h










                                      
                                                                   Szałwia wieszcza (Salvia divinorum) - gatunek byliny z rodziny jasnotowatych.
                                                                                    Nazywany jest także szałwią proroczą, boską szałwią, szałwią czarownika. Występuje
                                                                                    endemicznie w Sierra Mazateca w Meksyku na wysokościach 300 - 1800 m n.p.m.                         
                           

      
         
       
      CHARAKTERYSTYKA    
          Pokrój
Roślina osiągająca 0,5 - 1,5 m wysokości (podczas wegetacji), a podczas kwitnienia wypuszcza pęd płonny
zakończony kwiatostanem, osiągający 3 m.

Łodyga
Kwadratowa, krucha, półprzezroczysta, pusta w środku. Przy potarciu wydziela charakterystyczny zapach.

Liście
 Naprzemianległe, eliptyczne z ostrym końcem, o nieregularnych brzegach, osiągające do 30 cm długości i 10 cm
szerokości. W dotyku aksamitne, w smaku bardzo gorzkie i błyszczące.

Kwiaty
Zebrane po 3 do 12 w kwiatostany, purpurowobiałe, bądź niebieskobiałe. Roślina kwitnie rzadko, od października
 do czerwca. Rozmnażana przez "szczepki", w warunkach naturalnych nigdy nie wytwarza nasion

Biotop
 Poszycie lasu.                               
                                   
                                    ZASTOSOWANIE
Uprawiana przez szamanów szczepu Mazatec w celach obrzędowych. Sadzona zazwyczaj w poszyciu lasu przy
rwących strumieniach. W ostatnich latach uprawiana również w innych częściach świata ze względu na potwierdzone
działanie psychoaktywne (redukcja serotoniny)[potrzebne źródło]. Stanowi również obiekt badań z dziedziny
psychiatrii, gdyż wykazuje bardzo silne działanie antydepresyjne przy braku stwierdzonych do tej pory efektów
ubocznych

                                     HISTORIA
Pierwszy opis tej rośliny w zachodniej literaturze został sporządzony przez szwedzkiego antropologa Jean Basseta w
1939. Badał on grzyby psylocybinowe w otoczeniu Mazateków i jako pierwszy zanotował używanie przez nich szałwii
 na uroczystościach religijnych

Dokładniejsze informacje o szałwii zanotował Gordon Wasson i Albert Hofmann podczas podróży do Meksyku.
Zdobyli materiał roślinny, który zidentyfikowano jako nowy gatunek, mianowicie Salvia divinorium. Gordon Wasson
jako pierwszy biały człowiek zażył szałwię podczas obrzędu w 1961 roku. Mazatecka szamanka przygotowała mu
napój, wyciskając do wody sok ze świeżych liści. Efekty opisał jako "tańczące kolory w wyrafinowanych
trójwymiarowych wzorach".
                     
                                     DZIAŁANIE PSYCHOAKTYWNE
Szałwia była używana przez Mazateków gdy nie było innych środków (grzybów halucynogennych lub powoju).
Przed zbiorami szamani klęczą i odprawiają modły po czym ostrożnie zbierają liście aby ich nie uszkodzić. Rytuały
Mazateków odbywały się w nocy w ciszy, co jest bardzo ważne przy użyciu szałwii ze względu na bardzo silne
działanie psychodeliczne. Średnią dawkę stanowi wg A. Hoffmana 4-12 dużych świeżych liści. Dwa razy większa
dawka przepisywana jest dla currandero, szamanów. Liście były podawane zawsze parami, rozgryzane i połykane.
Drugą metodą było wyciśnięcie z nich soku. Żucie trwało zazwyczaj około 30 minut i choć liście były później połykane,
większość efektów bierze się z salvinorinu A wchłoniętego przez ścianki jamy ustnej. Liście szałwii mają bardzo gorzki
smak. Szamani Mazateccy nie mają takiego szacunku dla szałwii, jak dla grzybów psylocybinowych. Prawdopodobnie
dlatego, że nie potrafili w pełni wykorzystać tej rośliny (spożywanie doustne powoduje znacznie słabsze efekty niż
palenie). Gordon Wasson sugerował, że szałwia znana była też Aztekom jako "pipiltzintzintli"

W większości państw szałwia i zawarta w niej substancja psychoaktywna (salvinorin A) nie są na liście zakazanych
substancji odurzających. W Australii szałwia znajduje się na liście nielegalnych środków

   P